Έλενα Πέγκα, Σφιχτές ζώνες και άλλα δέρματα (Εκδόσεις Άγρα, 2011)
Στο "αυτάκι" του βιβλίου αναγράφεται ότι το ανά χείρας κείμενο είναι νουβέλα που συντίθεται από 36 μικρές ιστορίες. Προσωπικά δεν θα ήξερα πώς να χαρακτηρίσω τα σύντομα αφηγήματα που συναποτελούν το κείμενο της Πέγκα. Σίγουρα δεν έχουν το εύρος,το βάθος, και την πλοκή που απαιτείται από διηγήματα, αλλά ούτε και διαφαίνεται --πέραν του ότι υπάρχει μία κοινή αφηγήτρια, για την οποία όμως δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα-- η αφηγηματική εξέλιξη και το ‘δέσιμο’ που απαιτεί μία νουβέλα.
Πρόκειται για ‘στιγμές’, θραύσματα σκέψεων και εικόνων που θυμίζουν σελίδες ημερολογίου, και οι οποίες ολοκληρώνονται μέσα σε λίγες παραγράφους, σχόλια για ανθρώπους και πόλεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν δημοσιευθεί στην πολιτιστική στήλη κάποιας εφημερίδας.
Παρόλο που η γλώσσα είναι καλή, η ατμόσφαιρα κοσμοπολίτικη και αρκετές από τις παρατηρήσεις και τις διαπιστώσεις της αφηγήτριας έχουν ενδιαφέρον, ο αναγνώστης κουράζεται από τις συχνές --και συχνά αβαθείς-- περιγραφές και τις ατέρμονες αναφορές ονομάτων, διαδρομών και πόλεων.
Αν και η Πέγκα ασχολείται αρκετά χρόνια με τη διδασκαλία γραφής θεατρικού έργου καθώς και την συγγραφή θεατρικών κειμένων, από τα κείμενα αυτής της συλλογής απουσιάζουν οι πειστικοί διάλογοι, ενώ η "θεατρικότητα" των -ενίοτε εξαιρετικά σύντομων- πεζών επικεντρώνεται στο πετυχημένο στήσιμο των χώρων στους οποίους κινούνται οι ήρωες. Οι κινηματογραφικής ταχύτητας περιγραφές δεν επιτρέπουν στην συγγραφέα να εμβαθύνει στα θέματά της και αφήνουν στον αναγνώστη --με ελάχιστες εξαιρέσεις-- την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
